XIII Міжнародна науково-практична інтернет-конференція

Wstęp W piłce nożnej charakterystyczne jest naprzemienne działanie graczy, gdzie gra o wysokiej intensywności przeplata się z niską aktywnością realizowanych założeń gry (Bangsbo 2014). Podejmowane są próby monitorowania tych działań, a zwłaszcza kontroli przygotowania motorycznego (Mohr et al. 2008; Rampinini et al. 2008), które zwykle utożsamiane jest z długością pokonanego dystansu przez graczy podczas meczu (Rampinini et al. 2007). Uważa się, iż gracze zaliczani do elity światowej, powinni dysponować wysokimi parametrami mocy tlenowej, wysoką tolerancją mleczanową i zwiększoną wydolnością organizmu w warunkach pracy beztlenowej (Bangsbo 2000). Przy wysiłku fizycznym, który trwa dziewięćdziesiąt minut, a w wielu przypadkach i dłużej, gracze potrzebują energii do sprostania wysokim wymaganiom związanych z grą. Zapotrzebowanie graczy na energię jest zabezpieczane poprzez dostarczane do organizmu produkty spożywcze o dużej zawartości węglowodanów i tłuszczów. Względny udział tych "paliw" w pracy graczy zależy od: zasobów węglowodanowych jakie są skumulowane w organizmie zawodnika, czasu i intensywności trwania meczu i działań treningowych oraz od poziomu wyszkolenia zawodnika, czyli od czasu trwania szkolenia gracza i uzyskanego przez niego poziom sportowego (Jeukendrup 2003). Niskie stężenie zawartego w mięśniach glikogenu, ma wpływ na upośledzenie wydajności działania graczy, które objawia się podczas meczu lub treningu, skróceniem długości pokonanego dystansu, zwłaszcza o intensywnościach wysokich i sprinterskich (Bendiksen et al. 2012).