ІV Міжнародна науково-практична інтернет-конференція

Rozpad Związku Radzieckiego i uzyskanie przez Ukrainę niepodległości w 1991 roku postawiło nowe wyzwania przed NATO. Państwa, które uwolniły się od dominacji ZSRR dążą do członkostwa w Sojuszu Północnoatlantyckim w celu realizacji polityki bezpieczeństwa, natomiast Stany Zjednoczone, korzystając z powstania nowych państw w Europie Środkowo-Wschodniej, dążą do utworzenia na tym obszarze bloku państw prozachodnich. W 1995 roku Ukraina została członkiem programu NATO Partnerstwo dla Pokoju, co skutkowało przeszkoleniem 8500 ukraińskich oficerów za pomocą Sojuszu, a także przeprowadzeniem ćwiczeń wojskowych na ukraińskim terytorium między innymi takich jak Cossack Step, Transcarpathia, Rapid Trident, Sea Breeze [1]. Kolejnym krokiem do integracji Ukrainy z NATO było utworzenie Komisji NATO-Ukraina (NUC) 9 lipca 1997 roku w Madrycie, podstawą prawną funkcjonowania której jest Karta o Szczególnym Partnerstwie NATO-Ukraina. Do podstawowych zadań komisji możemy zaliczyć: • koordynację i prowadzenie spraw związanych z relacjami NATO-Ukraina; • przybliżenie Ukrainy do członkostwa w Sojuszu Północnoatlantyckim; • czuwanie nad realizacją postanowień Karty o Szczególnym Partnerstwie; • okresową kontrolę rozwoju relacji NATO-Ukraina; • czuwanie nad działaniem specjalnie utworzonych grup roboczych między innymi modernizacji uzbrojenia, obrony oraz reformy sektora bezpieczeństwa [2].